Februari – een nieuw begin

.

(Dit blog is een persoonlijk relaas en heeft weinig glutenvrije waarde. Bij deze ben je gewaarschuwd.)

Voor mij begint het nieuwe jaar op 1 februari. Dat is mijn geboortedag, de eerste dag van een nieuw levensjaar. Dan kom ik op gang, voel ik de energie groeien en word ik een stuk actiever. Zeker met het werken in de bakkerij heb ik de maand januari nodig om bij te komen van de drukte rondom de feestdagen. Even pas op de plaats, terugschakelen naar een rustiger werktempo, letterlijk de balans opmaken. In januari vind ik de rust om terug te kijken. Zo dacht ik vol trots terug aan de viering van het 5 jarig jubileum in april, wat een mijlpaal was dat! Het had niet veel gescheeld of de Gebaksjuwelier was al opgedoekt voor we het eerste lustrum konden vieren.

.

De voorwaarden om te starten

Toen ik startte met het opzetten van de Gebaksjuwelier waren er twee belangrijke criteria om het bedrijf voort te zetten. Twee jaar had ik mijzelf gegeven, daarna zou ik de gang van zaken onder de loep nemen met deze ijkpunten in mijn achterhoofd. De eerste: “Mijn kinderen zijn blij”. Krijgen mijn kinderen de aandacht die ze nodig hebben, zijn ze blij met hoe de situatie is? Het tweede criterium: “Mijn lijf is blij”. De fysieke arbeid van de bakkerij zou een grote uitdaging kunnen zijn. Hoe dat verlopen is, kun je in dit blog lezen.

Met de komst van personeel (inmiddels zijn alle personeelsleden uit het blog over de eerste twee jaar vervangen) leek ik prima aan de criteria te kunnen voldoen die ik mijzelf van te voren had gesteld. Thuis liep het op rolletjes en mijn lijf werkte mee …

.

Buigen of barsten

Totdat het in 2018 niet meer ging. Verschuivingen in het personeelsbestand, schouderklachten, één kind draaide niet lekker mee op school en nog andere ongewenste gebeurtenissen die mijn emmer vulde. Met de groei van de bakkerij (jippie!) groeide evenredig mijn fysieke klachten (gewrichtspijn de hele dag door, wekenlang), mijn stress om de thuis/schoolsituatie en daar bovenop gingen in één jaar alle grote apparaten in de bakkerij stuk. Dus …

Toen daar de lang naar uitgekeken vakantie naar de westkust van de Verenigde Staten aanbrak, was ik moe. De fysieke klachten waren nog lang niet over, maar de constante pijn in enkels, knieën, heupen en rug was weg. De onrust binnen het personeelsbestand was opgelost. De stress thuis was voorbij, want we waren nu echt met zijn vieren weg, geen gedoe meer op school, lekker op vakantie. Eindelijk genieten!

.

Licht uit

Al die stress en fysieke klachten kwamen er uit tijdens de vakantie. Op de tweede dag maakten we een wandeling in San Francisco. Terwijl ik keek naar de menukaart op de muur van een bakkerij, voelde ik iets in mijn hoofd ‘knetteren’ , viel ik om en zakte in elkaar op de stoep. Binnen een seconde was ik weer bij, maar dat dit niet goed was, dat was klaar als een klontje. Na een rustpauze met wat water en eten, vervolgden we onze weg, enigszins ingekort om zo snel mogelijk bij onze gastheer en -dame te zijn. Mijn zoon week geen millimeter van mijn zijde, net als wij allemaal, geschrokken van de situatie. Wat waren ook al weer die belangrijke criteria die mijzelf gesteld had? Het welzijn van mijn kinderen en mijn gezondheid. Hmm.

Later die avond kreeg ik weer zo’n knetterend gevoel, alsof er elektriciteit vrijkomt, en zakte ik bijna van mijn stoel. Dat was het moment om bij de huisartsenpost aan te kloppen. In dit geval was dat het ziekenhuis in het stadje waar we bleven. Ik werd opgenomen en moest gelijk de nacht blijven. Mijn hartslag zakte af en toe naar 30 slagen per minuut en dat verhaal van een ‘knetterend’ gevoel bood geen positief beeld. Op zijn Amerikaans werd alles, maar dan ook alles uit de kast getrokken. Ik moest twee nachten blijven en onderging diverse onderzoeken. MRI scan, EEG, hart-echo, er werd een hoeveelheid bloed afgenomen waar de bloedbank jaloers op was. Geloof mij, dit was niet wat ik bedoelde met een ontspannen vakantie in Amerika. Hoewel ik door de injectie met kalmeringsmiddel eindelijk goed sliep.

Om een lang verhaal kort te houden: na anderhalve dag kwam de diagnose: Psychogeen Niet-Epileptische Aanval. Door alle stress en vermoeidheid schakelde mijn lichaam zichzelf uit. Kijk, als ik de kleine signalen negeer, dan moet het kennelijk met grof geschut. Toen ik even alleen in de ziekenhuiskamer was werd ik heel boos. Lekker dan, in elkaar zakken in een wildvreemde stad met de kinderen naast mij, die het zien gebeuren. Die arme zieltjes. Wat voelde ik mij een partij schuldig! Het liefst had ik de sleutels van de bakkerij bij mij gehad, zodat ik die direct door de kamer kon smijten. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig? Als het zo gaat, dan mocht van mij de hele flikkerse bende in de hens!

.

Wakker worden

Na het ontslag konden we onze rondreis dan echt starten. Weliswaar met een flinke dosis anti-epileptica op zak, dat wel. * Ondanks deze beroerde start, ook wel ‘wake up call’, genoten we van de reis en het samenzijn. Natuurlijk heb ik het met man en kinderen over de oorzaken en gevolgen gehad van deze bizarre episode. Als een paal stond boven water dat dingen anders moesten. Ja, stoppen met de bakkerij was een veelbesproken onderwerp.

.

* Anti-epileptica is niet effectief bij PNEA, aangezien het niet dezelfde oorzaken heeft als epilepsie. Onder het credo ‘Better safe than sorry’ werd mij de medicatie aangeraden. Aangezien we een groot deel van onze reis in onbewoond gebied zouden vertoeven, leek ons het toch verstandig de medicatie in te nemen. Voor je weet maar nooit.

.

Wat is belangrijk

Bij terugkomst in Nederland kon ik direct bij de huisarts terecht en daarna bij de praktijkondersteuner GGZ, een psycho-somatisch fysiotherapeut en holistische massage. Alles om inzicht te krijgen waarom ik de dingen doe zoals ik doe en hoe/of het anders kan/moet. De twee criteria die ik mijzelf aan start van de onderneming stelde: mijn gezondheid en mijn kinderen, kregen een derde component erbij. “Vind ik het nog leuk wat ik doe?” Misschien de belangrijkste vraag uit dit verhaal.

Pfff, wel een lastige vraag. Sommige momenten sta ik te jubelen in de bakkerij en heb ik het enorm naar mijn zin. Andere momenten denk ik: “Geef mijn portie maar aan Fikkie”. En weet je, dat is prima zo. Het hoeft niet alleen maar leuk en fijn te zijn. Het is net het echte leven. Ha.

.

Die niet-epileptische aanval is nu zo’n anderhalf jaar geleden gebeurd. Met de inzichten, o.a. verkregen door de sessies met de fysio en praktijkondersteuner, heb ik praktische dingen ondernomen om de stress te verminderen waar kan. Ik luister beter naar mijn lijf, ik doe dingen die mij energie geven en laat dingen (doen) die mij energie kosten. Dit is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Maar goed. Het begin is er.

.

Stapje voor stapje

Sinds die bewuste zomer maak ik elke ochtend een kleine wandeling. De ene keer is het slechts 5 minuutjes, de andere keer een stuk langer. Elke ochtend een frisse kop halen. Bij toeval ontdekte ik weer hoe fijn ik het vind om tegen een stootzak aan te stoten en te schoppen. Vorig jaar heb ik de stootzaktraining opgepakt. Beste therapie ooit!

In de bakkerij is er het één en ander veranderd. Allereerst is de komst van Karin, winkeldame sinds 1 februari 2019 (een verjaarsdagcadeautje, grappen we binnen het team), een zeer fijne aanvulling van ons team. Andere kleine dingen die positief effect hebben: de manier van aanpak rondom het oliebollen bakken van afgelopen jaar beviel verrassend goed. Geen administratieve rompslomp en heel veel tevreden klanten! En, misschien heb jij het aan de lijve ondervonden, we zeggen vaker ‘nee’ tegen opdrachten die niet in ons straatje passen. Dat geeft ons de ruimte om de dingen te doen waarvoor de bakkerij bedoeld is: ‘lekker glutenvrij brood en banket maken, zodat mensen zorgeloos kunnen genieten’.

.

Vind ik het nog leuk? Zijn mijn kinderen ‘happy’? Trekt mijn lijf de fysieke en mentale arbeid? De antwoorden op deze vragen variëren gedurende de tijd van volmondig ‘ja’, tot ‘Ik weet het nog zo net niet’. Ik denk dat het van een gezonde realistische blik getuigt als ik zeg dat het over de hele linie genomen goed gaat. Bij tijden rommelt het als het gaat om het gedrag van mijn kind op school, mijn lijf hapert zo nu en dan en op het werk verloopt het ook niet altijd zoals ik wil. (Had ik al gezegd dat de oven stuk is?)

.

“Het is zo als het is” – K. Schrijver (2019)

Februari: mijn nieuwe jaar is begonnen. Wat het gaat brengen? Ik zie wel!

.

Hartelijke groet, Paula Onink