Waarde
Kijk mij nou…
Ik wil zoveel schrijven over het er zijn voor een ander, maar alles wat er in mij opkomt, lijkt in mijn ogen op borstklopperij. Kijk eens hoe goed ik ben.
Maar zo is het helemaal niet bedoeld.
Ik wil niet laten zien hoe goed ik ben. Ik wil schrijven over hoe makkelijk het is om er voor iemand te zijn.
Dus ja, als je dit stukje leest en vindt dat ik mijzelf veren in mijn bips steek, prima. Dat is aan jou. Mijn intentie ligt verre daarvan.
Lichtpuntje
Laatst liep ik het perron op, ik nam onverwachts een trein eerder dan gebruikelijk naar mijn werk. Verderop stond een vage kennis. Ik groette haar enthousiast, maar haar timide, in elkaar gedoken houding deed mij terugschakelen. Ik vroeg haar of dit, mijn poging tot interactie, okee was. Ze vertelde, met bedeesde stem, dat het niet zo goed met haar ging. Liever wilde ze niet samen zitten. Helemaal okee, natuurlijk.
Tijdens de reis voelde ik dat ik nog niet klaar met haar was. We stapten beiden uit en ik wachtte haar op. Voorzichtig, mijn lichaamstaal en stem aangepast op haar energie, vroeg ik of ik haar een knuffel mocht geven. Ik kreeg het idee dat ze wel wat aandacht kon gebruiken. Dit was zeker het geval. Dankbaar dat ik haar even een steuntje kon geven, vervolgde ik mijn weg. Ontroerd over haar kwetsbaarheid en toch ook openheid pinkte ik een traantje weg.
Die week daarop nam ik bewust een trein eerder. Wellicht kon ik een ‘Goedemorgen’ tegen haar zeggen. Ze stond op het perron en samen reisden we met de trein naar onze bestemming, rustig pratend over de kinderen, maar ook over hoe makkelijk mensen uit balans kunnen raken. We gaven elkaar wederom een knuffel. Ze zei nog dat ze het de vorige keer zo fijn vond dat ik haar had aangesproken. Iets positiefs in de grijze, donkere dagen.
Wat dit mij gekost heeft?
Absoluut niets, behalve de bereidheid afwijzing te accepteren en te luisteren. Te luisteren naar mijn onderbuikgevoel (‘vraag of ze een knuffel wil!’) en te luisteren naar deze vrouw met open hart en open armen.
En wat is de waarde?
