Laat het lichaam doen wat het lichaam kan doen.

(Dit blog heeft geen glutenvrije inhoud, maar is een persoonlijk relaas).

Voor wie het nog niet weet: een aantal weken geleden ben ik met een groep naar Polen gegaan voor een Wim Hof Travel Expeditie. Sinds een paar jaar volg ik ademwerksessies, doe ik aan winterzwemmen en heb ik mij meer verdiept in de Wim Hof Methode. Toen ik hoorde over die barre tochten in de kou, met amper kleding aan, voelde ik de drang om daar aan mee te doen. Om mijn lichaam en geest uit te dagen. Of zoals Wim Hof zegt: “Let the body do what the body is capable of doing”.

Fysieke uitdaging

Die fysieke uitdaging trok mij in het bijzonder. Ik heb altijd al een, noem het maar even zo, een haat-liefde verhouding gehad met mijn lijf. Wat ik wil, is niet altijd wat mijn lichaam aankan. Een paar maanden na mijn geboorte kregen mijn ouders te horen dat ik waarschijnlijk alleen maar een beetje recreatief kon zwemmen of fietsen, niet veel meer. Dit vanwege een aangeboren heupafwijking (waardoor mijn benen naar binnen gedraaid waren) en scoliose (abnormale kromming in de ruggengraat). Maar ja, een meisje met zoveel energie als ik toen had moest zich wel ergens in kunnen uiten. Ik mocht op basketball! De kinderarts gaf toestemming, maar mijn ouders moesten mij goed in de gaten houden.

Geen operaties

Na een paar jaar bleek dat door al het springen en draaien tijdens het basketballen mijn dijbeen meer ruimte kreeg in de kom van mijn heup. Mijn benen stonden langzaamaan steeds rechter. Het doemscenario van vele operaties tussen basisschool en middelbare school om de heupafwijking te verhelpen was volledig van de baan!

Doorzettingsvermogen: een zegen en een vloek

Basketbal werd een vaste waarde in mijn leven. Ik had enig talent en kwam in selectieteams. Nooit was ik de drijvende kracht van het team, maar mijn doorzettingsvermogen bracht mij naar landelijk niveau. Ondertussen verhuisde ik vaak. In elke stad of elk dorp waar ik woonde kwam ik bij de manueel/cesar/mensendieck oefentherapeut en fysiotherapeut. Want hoe gaaf basketbal ook is, de sport is een aanslag op je gewrichten. Achteraf gezien had ik veel minder lang moeten doorspelen met blessures of sowieso eerder moeten stoppen met de sport. Doorzettingsvermogen kan een vloek zijn…

Zwemmen in de kou

Tijdens periodes met blessures greep ik terug naar wat de arts ooit voorstelde: recreatief zwemmen en fietsen. Ik ging naar het zwembad en oh man, wat voelde ik mij daar ongelukkig! Baantjes zwemmen in warm water, met die chloordampen, om (voornamelijk) vrouwen heen zwemmen die daar in het water theekransjes hielden, zo irritant. Mocht jij je hierin herkennen… bedankt, want deze frustraties hebben mij naar het buitenwater gedreven. Daar in het koude buitenwater vond ik mijn ‘safe space’. De rust van de natuur, de koelte van het water, het geluid van de luchtbellen onder water, de vrijheid om te zwemmen zo ver ik wilde. Heerlijk. Terwijl ik daar zo gelukzalig lag te zijn, dacht ik bij mijzelf: ‘Dit zouden meer mensen moeten doen!’ Dit wilde ik delen, maar mijn enthousiasme voor het koude water zwemmen werd niet warm onthaald door mijn omgeving. Ook mijn behandelend therapeut raadde het af, want ‘de kou is niet goed voor je spieren’. Ik stuitte op het boek ‘Koud Kunstje’ van Koen de Jong en Wim Hof. Yes, dit is wat ik bedoel!

Het licht

Een langdurige schouderblessure eind 2017 (o.a. veroorzaakt door stress) zorgde er voor dat ik niet kon zwemmen. Ik sliep slecht, kreeg last van mijn heup aan de andere kant van mijn zere schouder… ik werd steeds minder mobiel en door de pijn verkrampte ik nog meer. Dat grote doorzettingsvermogen gaf mij, jammer genoeg, power om te gaan werken, zo goed en slecht als dat ging. In de zomer van 2018 was het teveel en ik ging tegen de vlakte. Ik kreeg een ‘psychogeen niet epileptisch insult’. Mijn lijf en hoofd hadden geen zin meer in dit gestress en gedoe. Terwijl het licht daadwerkelijk een paar seconden uit ging, begon het steeds helderder te worden dat de manier waarop ik omging met stress, spanningen en fysieke ongemakken mij niet verder ging helpen.

Wim Hof Methode

Vanaf dat moment ben ik beetje bij beetje mij gaan verdiepen in de Wim Hof Methode en het koude water zwemmen. Ik volgde Ademwerksessies met dippen in ijsbaden en merkte dat ik meer rust in mijn hoofd en in mijn lijf had. Het vertrouwen in mijn lijf kwam langzaam terug. Stress kreeg minder invloed op mijn systeem. Ik snakte naar meer van dit. Op de site van Wim Hof Method vond ik de reis naar Polen.

Op naar Polen

Een mooiere manier om mijzelf fysiek uit te dagen kon ik mij niet bedenken: een week lang in ijskoude watervallen zwemmen/dippen, door bergen lopen met gevoelstemperatuur van min 15 met minimale kleding aan, elke dag ademwerksessies in een groep. De trip was geboekt. Het afstrepen van de paklijst was begonnen: bikini, bivakmuts, handschoenen, klimijzers… beetje gek was het wel.

Het avontuur

Eenmaal daar ging ik samen met de groep op avontuur. De klimpartijen over besneeuwde rotsen en de intense ademhalingsessies gaven mij zowel energie als veel spierpijn. Mijn heupen, mijn schouders en eigenlijk alles daar tussen deden pijn. En toen was het summum van de week, DE wandeling naar de top van de Sniezka op 1600 meter hoogte, nog geen eens geweest. Na een intensieve ademhalingsessie waar ik mentaal veel uithaalde, ging ik ontspannen naar bed. Klaar om de volgende dag de berg te bestormen! Hoewel de spierpijn aanwezig was, had ik veel zin in de wandeling. Eén van de trainers gaf nog wat tips en op weg gingen we. Eerst was er een stuk vals plat, een lichte stijging die prima te doen was. Ik had het praten opgegeven om mij volledig te focussen op het wandelen en mijn ademhaling. Toen kwam er een redelijk steil stuk. Ik volgde de voetstappen voor mij. Gestaag klommen we omhoog. Ik merkte dat ik moeite had met ademhalen, met het zetten van de stappen. Conditioneel was het pittig. Mijn focus was op de voetstappen voor mij. Ik hoorde iemand vragen of het ging. Ik zei ‘ja’ en voordat de klank uit mijn mond was, kon ik niet meer. Ik stond vastgenageld in de sneeuw. Moe, geen energie. Wat nu? Ik kon het niet bedenken. Oh ja toch wel, ik stapte opzij, uit de rij, om mijzelf een adempauze te geven. Ik merkte namelijk dat ik mijn ademhaling hoog zat. Het lukte mij niet om het getrainde, de focus op een rustige ademhaling in tijden van stress en misschien wel lichtelijke paniek, toe te passen. Serieus. Precies wat we hadden geleerd, kreeg ik zelf niet voor elkaar.

Bevroren

Gelukkig kon de trainer mij uit die ‘bevroren’ stand halen door samen adem te halen. Ik kreeg weer rust, energie en aandacht voor waar ik mee bezig was. Ik vervolgde het steile traject, in een rustiger tempo. Toen we een vlakker gedeelte bereikten, kon ik echt weer goed opladen. Beetje drinken, even stoppen en om mij heen kijken, genieten van het landschap en genieten van het feit dat ik dat steilere stuk mooi beklommen had.

Naar de top

Op de vraag of ik naar de top wilde, daar waar het kouder was, het stuk wat voor de meesten DE uitdaging was, was er voor mij maar één antwoord mogelijk: ‘Ja, ik wil wel’. Het willen was 100% aanwezig, het kunnen? Hm… er was een kleine aarzeling, maar met de ervaring van zojuist leek dit een uitgelezen kans om het geleerde nu echt in de praktijk te brengen. Het laatste, echt steile stuk naar de top, met koude windvlagen, was niets minder dan de ene voet voor de ander zetten, focus op de ademhaling en een rustig tempo aanhouden. Ik liep achter iemand voor wie de fysieke uitdaging nog groter was. In zijn kielzog en met zijn pauzes kon ik mooi mee naar boven.

Vertrouwen

Ja, de top bereiken was het doel, maar voor mij was dat moment van vastgenageld staan en het even niet meer weten, veel lager op de berg, de grootste overwinning. ‘Let the body do what the body is capable of doing’. Angsten, twijfel, onzekerheid over mijn eigen kunnen zitten in mijn hoofd, dat hoeft niet de werkelijkheid te zijn. Dat loslaten en vertrouwen op wat mijn lichaam en geest kunnen is de belangrijkste les die ik uit deze week heb gehaald.

Can you feel the force?

En die spierpijn… de laatste dag was er een sessie met energiewerk. Ik ga het niet helemaal duiden, maar geloof me, door die sessie kwam er zoveel energie in mijn bekkengebied dat de spierpijn rondom mijn heupen verdween. Magisch.

De magie van de groep

Die hele week in Polen met die fantastische groep mensen heeft nog veel meer positiefs opgeleverd (vrienden voor het leven! een verschuiving in mindset! meer zelfliefde! meer energie!), op fysiek, mentaal en spiritueel vlak. De foto’s met halfblote lijven in de kou laten slechts een cool plaatje van het fysieke aspect van deze week. Wat er mentaal en spiritueel gebeurt is moeilijk vast te leggen. Ik kan het iedereen aanraden. Ik weet dat het niet voor iedereen is, maar mocht je een kleine ‘ja’ voelen, dan kan ik alleen maar zeggen ‘doen!’