Als het vuur gedoofd is

Op social media reageerde iemand vol verbazing op mijn bericht dat ik de bakkerij wilde verkopen. Hoewel ik niemand een verklaring verschuldigd ben, wil ik heus wel vertellen waarom ik stop met de glutenvrije bakkerij.

Passie, daar waar je helemaal lijp van bent. Waar je hart sneller van gaat kloppen. Waar je dag en nacht mee bezig zou kunnen zijn. Waar je alles van wilt weten. Wat je met elke ademteug naar binnenzuigt. Waar je volgens de letterlijke betekenis ‘voor lijdt’, alles voor laat.

Bakgek

Toen ik net op kamers woonde, begon ik met bakken van brownies. Dat was iets wat ik heel erg miste bij terugkeer na een jaar in Amerika te hebben gewoond. Zo begon een lekkere hobby: beetje bakken voor mijzelf en mijn huisgenoten. Kookprogramma’s op TV wakkerden het vuurtje aan, vooral het enthousiasme van Jamie Oliver, de sensuele Nigella Lawson met overdaad aan room en boter, en het programma ‘Ready Steady Cook’. Bij dat programma bestond het laatste onderdeel uit het ter plekke bedenken en maken van een dessert met een beperkt ingrediënten. Inspirerend.

Ik werd al snel bedreven in toetjes en taarten maken. Er kwam een boekenplank in de keuken (inmiddels in mijn eigen flat) voor alle kookboeken die ik naar binnensleepte. Ik was vaste klant bij de kookwinkels in mijn stad. Voor mij niet de nieuwste smartphone, alsjeblieft niet, liever een handige gadget voor mijn KitchenAid mixer. Van wat ik maakte deelde ik veel uit aan mijn collega’s, teamgenoten en wie er dan ook toevallig langskwam.

Bakker worden

Dit is hoe mijn liefde voor het bakken begon. Al snel ging ik voor anderen bakken. Ik droomde over een eigen taartenwinkel met robuuste taarten, waar je ook koffie of thee kon drinken. Op mijn 36ste stond ik voor het eerst aan de werkbank in het leslokaal van de Vakschool Wageningen. De opleiding banketbakker combineerde ik met een leerwerkplek bij Chocolaterie Zuccotto. Mijn droom veranderde in een plan. De taartenwinkel werd een glutenvrije bakkerij. Hobby werd werk.

In 2014 startte ik de bakkerij. Vol enthousiasme, gepassioneerd, maar ook onzeker of ik het wel zou kunnen: zo’n bakkerij draaien. Gedurende de jaren werd ik steeds meer ondernemer en bakte ik zelf minder en minder. Ik stond zeker nog in de productie, maar de ruimte en creativiteit in mijn hoofd om nieuwe producten te ontwikkelen werd kleiner en kleiner. Langzaamaan kregen medewerkers hiervoor de kans. Bedrijfsbezoeken en cursussen aan The Bakery Institute wakkerde het vlammetje bij mij weer aan, verder dan een beetje smeulen kwam het helaas niet.

Er komen al jaren geen nieuwe kookboeken op de plank. Op social media volg ik slechts een paar bakkers (o.a. de glutenvrije bakkers in Nederland natuurlijk), nieuwsbrieven en magazines van de NCV blijven ongeopend. De laatste trend ‘Crompouce’ is volledig langs mij heen gegaan. Echt serieus.

Nee, de passie voor het bakken is tanende. Ik vind het maken van een gebakje nog steeds leuk, maar de gekte, de bevlogenheid is er echt af. Waar ik zeker heel enthousiast van word, is het klantcontact, de verbinding met mensen. Dat de glutenvrije producten daar voor het bindmiddel zijn is dan wel weer bijzonder, als je bedenkt dat glutenvrije producten letterlijk de binding van het gluten mist.

Nieuwe hobby

Waar ik wel de boeken van in huis sleep, alles op social media volg, zelfs al voorzichtig mee begonnen ben is ’trailrunning’. Over onverharde paden rennen. Het contrast met het werken in de bakkerij kan niet groter zijn. De open ruimte om mij heen, de geur van de natuur, de vrijheid om te gaan en te staan wanneer en waar ik wil. Daar gaat mijn hart sneller van kloppen. Ik heb geprobeerd deze hobby te combineren met het werken in de bakkerij. Als het alleen maar een gebrek aan tijd zou zijn, dat zou ik nog wel kunnen regelen. Maar de fysieke belasting is voor mijn lichaam niet te doen: èn lange dagen staan in de bakkerij èn kilometers rennen. Nee, dat gaat niet.

Opeenstapeling

Dus, tja, als het vuurtje langzaam uitdooft hoe dan verder? Een wegebbende passie is voor mij niet DE reden om te stoppen met de bakkerij. Er speelde nog meer.

• los van het uitoefenen van mijn nieuwe hobby werd het fysieke werk mij te zwaar. Letterlijk ‘lijden’ voor mijn passie werd mij teveel. Mijn lichaam gaf al jaren signalen af waar ik niet naar wilde luisteren. Of soms misschien een beetje. Daar heb ik nu last van. Ik ben nog te jong om met een versleten lijf achter de geraniums te zitten, dus beter begin ik te luisteren nu er nog ruimte voor herstel is.
• mijn missie was dat mensen met een glutenvrij dieet niet de uitzondering hoeven te zijn tijdens een sociaal moment. Dus lekker gebak eten op een feestje, net als de rest. Hou je vast, dit gaat wat verder dan de oppervlakte: Als ik diep diep diep naar binnen kijk, komt dat gevoel van ‘erbij horen’ uit mijn jeugd waar ik mij niet geaccepteerd voelde in het gesloten dorp waar we in mijn lagere schooltijd naar toe verhuisden. Nu, zoveel jaren later, is het ‘erbij horen’ niet meer belangrijk voor mij. Juist de verbinding met de mensen die er toe doen, dat is waar het om draait. Iemand anders kan ook zorgen voor lekker glutenvrij gebak voor jou, dat hoeft niet meer mijn missie te zijn.
• ik heb mijzelf beter leren kennen in deze periode als bakkende ondernemer. De momenten waar ik het meest tegen mijn eigen grenzen aanliep waren de drukke perioden in het najaar (eind oktober – eind december) en voorjaar (eind maart-half mei). Ik schrijf ’tegen mijn grenzen aanliep’, zeg maar gerust dat ik in die maanden over alle grenzen heen ging. Slecht slapen, niet (op tijd) eten, supergevoelig voor geluid, weinig rust, lange werkdagen. De drukke perioden waren niet alleen maar kommer en kwel, nee het is ook een kick om een strakke planning uit te werken, mooie producten neer te zetten, het rooster dicht te maken, blije klanten de winkel zien uitlopen. Maar de hele maand januari nodig hebben om bij te komen van die dagen… een teken dat het echt teveel was voor mij.

Ik geloof dat dit de mengeling van bestanddelen is wat mij het besluit deed nemen. Het was niet makkelijk, maar het was wel nodig om voor mijzelf te kiezen.

Laatste loodjes

Nu rest er nog een dikke maand in de bakkerij. Dat wordt hard werken, met de fysieke uitdaging om ergens op de dag mijn rustmomenten te pakken. Maar de gekte van kerst neem ik niet meer mee en dat voelt goed, heel goed, heel erg goed. We gaan nog wel oliebollen bakken op 7-8-9 december. Daar heb ik een fantastisch oliebollenteam voor klaarstaan. Dat worden gezellige laatste dagen in de bakkerij!

Smakelijke groet, Paula