Jankend in de polder

Zaterdag, na de laatste dag in de winkel, fietste ik door de regen in het donker naar huis. Viertien uur nadat ik die ochtend (of noem je dat nacht?) was begonnen.

Op dat moment op de fiets zei ik hardop: ‘Waarom? Waarom stop ik met de bakkerij?’ Het was zo’n leuke dag. Eigenlijk waren alle dagen in december leuk. Alle dagen de afgelopen maanden waren sowieso prima. De sfeer binnen het team was goed, producten waren op orde, klanten waren tevreden (op gedoe met de postpakketten na).

Dus ja, waarom had ik bedacht dat stoppen zo’n goed idee was? Ik kwam thuis, schoof het avondeten naar binnen, stapte onder de douche en deed daarna een poging om even te slapen. De adrenaline en stress van de lange werkdagen gierden nog door mijn lijf. Rustig slapen werd het niet. Na een tijdje maar uit bed gegaan, wat TV gekeken met mijn man en wederom een poging tot slapen ondernomen. Alles wat ik de afgelopen weken had meegemaakt bleef maar rondspoken in mijn hoofd. Al die leuke berichtjes van klanten: op kaartjes, op social media. Geëmotioneerde moeders in de winkel, die zo blij waren dat hun kinderen eindelijk lekker glutenvrij konden eten.

Mijn lijf was nog steeds onrustig (klaar om te werken!) en mijn handen tintelden, die waren ruw en rauw van de kou en het vele handen wassen.

De volgende ochtend was als zovele zondagen. Beetje bankhangen, boekje lezen en koffie drinken. Lezen had ik geen concentratie voor, maar ik probeerde het. Waar ik vroeger uren achter elkaar boeken verslond, lukte het nu om een paar regels te lezen, voordat ik weggleed in andere gedachten of een chaotisch dutje.

Ik besloot te wandelen, met halverwege op de route een dip in de rivier. Ik was nog niet eens de bebouwde kom uit of de tranen kwamen. Waarom ik wilde stoppen? Opeens wist ik het weer. Die lange dagen fysiek werk, dat wilde ik echt niet meer. De hoge stress om alles te regelen, in goede banen te leiden, het goed te willen doen, het héél goed te willen doen, om jou – de glutenvrije klant – niet teleur te stellen. Maar daarmee zette ik mijn eigen fysieke en mentale gezondheid op het spel. Iemand blij willen maken kan toch nooit boven mijn eigen gezondheid gaan?

Banjerend door de blubber in de polder wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt. Maar waarom vond ik het dan toch zo moeilijk? Logisch natuurlijk: ruim 9 jaar, nou ja reken maar op 14 jaar met de aanloop en het uitwerken van droom naar plan, heb ik mijn ziel en zaligheid in het bedrijf gelegd. Dat is niet na een halve dag uit mijn systeem.

Als ik dan ook nog zo veel mooie reacties krijg van klanten en betrokkenen, dan voelt het alsof ik iets/iemand in de steek laat. Maar dat is niet zo. De glutenvrije wereld is niet afhankelijk van mij. Elke keer als er een glutenvrije bakker stopt, begint er ook weer ergens één. Gelukkig kan ik het stokje overdragen en blijft mijn bedrijf bestaan, weliswaar in andere vorm, met andere mensen, met andere producten en dat is goed zo.

Ik kwam aan bij de rivier. Met tintelende vingers, die onder de kleine wondjes zaten van het harde werken, maakte ik mijn schoenveters los, kleedde mij verder uit en dook in het koele water van de Lek. Precies wat ik nodig had. De stress van de kou kalmeerde mij. Rustig ademend nam ik de natuur om mij heen in mij op. Ik bleef niet al te lang in het water, het was genoeg. Bijzonder hoe die koudeblootstelling mij altijd weer helpt om te landen, terug te keren bij mijzelf.

Aangekleed wandelde ik terug naar huis. Zin om in een warme kamer met een kop thee verder te lezen in mijn boek. Mijn handen begonnen weer een beetje normaal aan te voelen, nog steeds ruw, maar niet meer zo pijnlijk. Ik moest wederom een traantje laten. Nu meer van tevredenheid en berusting. Het is goed zo.