Je doet het of je doet het niet

Je hebt altijd een keuze. Linksom of rechtsom of rechtdoor of zelfs terug. Keuzes genoeg. Niet kiezen is ook een keuze.

Maar wat is de juiste keuze? Dat weet je pas als je de beslissing hebt genomen en verder gaat.

Zo’n vijftien jaar geleden kreeg ik een briljant idee: ik start een bakkerij voor mensen die om wat voor reden dan ook geen standaard gebak konden eten. Ik dacht hierbij aan allerlei allergenen (en niet per se aan mensen die vanwege de wens om gewicht kwijt te raken een dieet wilden volgen). Het resultaat van dit schitterende idee werd glutenvrije bakkerij De Gebaksjuwelier, geopend in 2014. De juweeltjes van gebakjes waren allemaal zonder gluten en gedurende de jaren kwam er steeds groter assortiment aan melkvrij, eivrij en vegan bij. Als een groeibriljant werd de bakkerij elk jaar groter en groter. Meer naamsbekendheid, grotere klantenkring, meer personeel. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn algehele gezondheid onder de toenemende verantwoordelijkheden en groei van mijn bedrijf begon te lijden. Dat kon toch nooit de bedoeling zijn!

Ik nam een aantal maatregelen om weer de controle over mijn welzijn in handen te hebben, maar het mocht niet baten. In de donkerte van mijn gedachten hoe ik de bedrijfsvoering op de rails kon houden, zonder mijn gezondheid uit het oog te verliezen, glinsterende iets, als een ongedolven diamant in de mijn. Deze hoopgevende schittering werd met de dag feller. Wat als ik de stop met de bakkerij? Wat dan?

De gedachte kwam op vlak voordat ik mijn huurcontract moest verlengen.

Wel of niet doen? Het verkopen van de bakkerij. Zoals inmiddels bekend is, heb ik gekozen voor de verkoop van het bedrijf. Ik zag mijzelf niet nog eens vijf jaar het fysieke werk uitvoeren, nog eens vijf keer de drukte van de feestdagen in goede banen leiden, nog eens vijf jaar alle hobbels met personeelsperikelen doormaken.

Wat een gewetenstrijd was dit. Want ‘ja’ zeggen tegen mijzelf, was ‘nee’ zeggen tegen de klanten, tegen het personeel, tegen een ieder die in meer of mindere mate afhankelijk van de Gebaksjuwelier was. Kleine kanttekening: ik heb geen grootheidswaanzin, dus die afhankelijkheid is natuurlijk relatief. Maar goed, het voelde alsof ik heel veel mensen teleurstelde. En dat deed pijn! Kiezen voor mijzelf (en daardoor ruimte geven aan een algehele betere gezondheid) leek alsof ik mensen in de steek liet. Ik kon wel zeggen dat het beter voor mij was, maar zo voelde het niet. Oud zeer van vroeger stak zijn kop op. Met vlagen voelde ik mij rauw, alsof mijn huid gevild was. En dat dan iemand een flinke berg grof zout in de open wonden strooide en nog eens er lustig in wreef. Zo diep voelde ik het in mijn ziel. Twijfel alom. Heb ik de juiste beslissing genomen?

Nu, bijna twee maanden na mijn laatste werkdag als Gebaksjuwelier, besef ik dat het goed is, zoals het nu is. De nieuwe eigenaren zijn gestart, de klanten kunnen gerustgesteld weer aan hun glutenvrije producten komen. Een deel van het personeel werkt elders. Door wandelen, bewust ademhalen en reflecteren zijn mijn belemmerende gedachten en pijnlijke ervaringen van vroeger minder remmend. Ik merk dat mijn lijf en hoofd goed gedijen in een rustiger tempo. Mijn slaap is aanzienlijk verbeterd, mijn knieën doen minder pijn (avondje dansen à la John Travolta in Saturday Night Fever kon gewoon zonder klachten) en ik ben minder prikkelbaar. Ik begin er zelfs aan te wennen!

Achteraf is het makkelijk lullen, maar ik ben blij dat ik de keuze heb gemaakt. Ik had heel stug in het gangbare stramien kunnen blijven: schouders er onder en doorgaan. ‘Kom op, bij een beetje tegenslag ga je toch niet opgeven?’ hoorde ik mijn innerlijke criticus met de handen in de zij, opgestroopte mouwen, continue zeggen. Maar hoe lang ga ik dan door? Tot ik er bij neer val??? Well, been there, done that…

Nee, het is goed zo.

Sta jij wel eens voor een keuze die je ’s nachts wakker houdt?

Dit boek vond ik een grote inspiratie: ‘De Keuze’ – Dr. Edith Eva Eger (2018)

En hier nog een mooie gedachte over het nemen van beslissingen uit de nieuwsbrief van James Clear, auteur van Atomic Habits (2018):

(mijn vertaling uit de losse pols):

‘Ik denk op drie manieren over beslissingen: hoeden, kapsels en tattoeages.

• de meeste beslissingen zijn als hoeden. Probeer er één en als je die niet leuk vindt, probeer je een andere. De kosten zijn laag, dus je kan snel handelen en verschillende hoeden uitproberen.
• Sommige beslissingen zijn als kapsels. Een slecht geknipte coupe kan je herstellen, maar het duurt wat langer en je voelt je misschien een tijdje er gek uitzien. Maar, wees niet bang voor een slecht kapsel. Iets nieuws uitproberen is meestal het risico waard. Als het niet goed uitpakt, ga je gewoon verder en dat doet de rest ook.
• Enkele beslissingen zijn net als tattoeages. Als je ze hebt genomen, moet je ermee leven. Sommige fouten zijn onomkeerbaar. Misschien ga je verder, maar dan zie je jezelf in de spiegel en wordt je opnieuw herinnerd aan jouw keuze. Jaren later zelfs heeft de beslissing impact. Als je met een onherstelbare keuze te maken hebt, neem je tijd en wees bedachtzaam.”