Buiten spelen

De zoveelste knie-, rug of enkelblessure bracht mij lang geleden naar het water. Basketballen ging even niet meer en alleen maar wandelen vond ik toen saai. Ik had wel beweging nodig om dit lijf soepel te houden. De fysiotherapeut raadde zwemmen aan. Nu ben ik altijd al fan van water geweest, maar nooit een liefhebber van het zwembad. De warmte, de chloordampen, de kletsende bejaarden in de kalm-aan baan, de voor mij te snelle vlinderende en crawlende mensen in de fast track: redenen genoeg om weg te blijven.

Ho even, ik betrap mijzelf op een onwaarheid.

Vroeger, als schoolkind, ging ik elke zaterdagmiddag met veel plezier naar het binnenbad. Vrij zwemmen, gekke spelletjes doen met andere kinderen, omkleden in de te krappe hokjes (zelfs voor een kind niet te doen, toch?). Het bezoek sloten we in de winter altijd af met warme chocolademelk voor een dubbeltje uit de automaat. Dat waren nog eens tijden…

Op deze zaterdagmiddagen na, stond het zwembad voor mij synoniem aan falen. Bij de zwemlessen bleef ik achter in het minst diepe bad, omdat ik geen keurig vissenstaartje kon maken. Je weet wel, hakken tegen elkaar, voeten naar buiten. Dit was fysiek onmogelijk vanwege een aangeboren heupafwijking. De badmeester liet mij niet door naar het volgende bad, waar de rest van de klas leerde crawlen en duiken. Ik vond dat maar stom, want ik wilde meedoen, niet anders zijn. Gewapend met een brief van de orthopeed mocht ik uiteindelijk door en zwom ik af voor A en B. De opmerking dat iemand zijn rijbewijs bij een pakje boter heeft gekregen geldt voor mijn zwemdiploma. Schoolslag gaat mij prima af, maar de rest… ach who cares?

Na die periode heb ik het zwembad gemeden waar mogelijk. Totdat die fysio mij dus dat advies gaf. Ik probeerde het leuk te vinden ook al was ik liever ergens anders. Ik koos een tijd uit die goed bij mijn leefritme paste, ik had een fijn badpak, ik kocht zelfs een zwembrilletje om er echt iets van te maken. Technisch gezien maakte het niet uit hoe ik zwom, als ik maar bleef drijven. Helaas, de frustraties van het om de drie breed zwemmende kletsende vrouwen heen te slalommen, het tropische klimaat in het omkleedhok en de algehele sfeer waren voor mij redenen genoeg om het zwembad links te laten liggen. Oh ja, het kostte nog geld ook.

Toen we wat minder te besteden hadden, ging ik naar een recreatieplas in de buurt. Daar was het water koel, de omkleedplek immens groot en genoeg ruimte in het water om mijn eigen baan te behouden. Ik was om. Zelf bepalen wanneer ik op pad ging was een bonuspunt van het zwemmen in de natuur.

Inmiddels had ik mijn eigen bedrijf. Op de maandagen deed ik veelal administratief werk; het schrijven van mijn nieuwsbrief en blog waren de hoofdmoot. Als ik de kinderen op ’tostimaandag’ om 13.00 terugbracht naar school fietste ik direct door naar de plas. Tijdens het zwemmen dreven de geschreven alinea’s van die ochtend op hun plaats. Zinnen zonken naar de bodem om plaats te maken voor andere woorden die opborrelden of een mooie witregel die naar de oppervlakte kwam. Bij thuiskomst redigeerde ik mijn blog en nieuwsbrief, totdat de kinderen van school kwamen. In die tijd vond ik het water in oktober echt te koud worden en hield ik het zwemmen voor gezien tot de eerste zonnige dag in maart mij verleidde om een dip te maken.

Tegenwoordig zwem, drijf of dobber ik in een dode zijtak van de Lek. Er is veel te beleven aan flora en vooral fauna. Een stukje opzwemmen met een bever bijvoorbeeld. Of al watertrappelend toekijken hoe een ijsvogel, zittend op een overhangende tak, zijn blauw-oranje verenpak opdoft. En dan de zonsopgang en -ondergang. Elke keer een spektakel in, op en boven het water.

Het zwemmen in het water helpt mij nog steeds mijn gedachten te ordenen. Ik maak geen winterstop meer; het rondje zwemmen vervang ik door een korte dip als de temperatuur daalt. In de vroege ochtend of in de avond, ook soms overdag ben ik er te vinden. Met of zonder mijn zwemmaatje (altijd dolle boel). Regen of zonneschijn. Dat laatste heeft mijn voorkeur, maar zwemmen in een enorme regenbui is verrassend magisch. Genieten.

Ik geniet van de enorme vrijheid die het zwemmen in buitenwater geeft. Vroeger was ik gebonden aan de vaste tijden van basketballtrainingen en wedstrijden waar teamgenoten op mijn aanwezigheid rekenden. Ik geloof niet dat de reiger aan de overkant zich afvraagt waar ik nou blijf. Een verademing, hoor, iets kunnen doen wat ik leuk vind, op het tijdstip waarop het mij uitkomt.

Vandaag zwom ik in die recreatieplas waar ooit mijn liefde voor buitenzwemmen begon. Zo voor de afwisseling was het leuk om daar te zijn, maar morgen dobber ik weer op mijn inmiddels vertrouwde plekje in de rivier.