Tijd in een flesje

Ik zwem.

Ik zwem in zeeën van tijd. Een oceaan vol seconden waarin ik mij laat drijven. De golven storten zich over mij uit als de lege uren van de dagen waarin ik mij nu begeef.

Kon ik maar, net als gebotteld water, de tijd vastpakken. Bewaren voor de dagen waarin er geen ruimte is voor richtingloos dobberen in oningevulde minuten.

Waar de grootte van die leegte, wanneer het in mijn binnenste donker wordt, mij overspoelt, is daar het gevoel van vrijheid, openheid en licht als ik mij overgeef aan het gewoon zijn in de minuten, in de uren die komen. Meebewegen op de golven.

De deining laat mij weten dat er echt wat gaande is, ook al doe ik zelf weinig. En als de tijd rustig voortkabbelt is er altijd een voelbare onderstroom van vertrouwen, de ene keer krachtig, de andere keer zachter. Het vertrouwen dat met de tijd alles goed komt, nee alles al goed is.