Kutoperatie!

(Heel ‘woke’ ben ik niet, maar misschien is een waarschuwing voor bloederigheid en een overdaad aan intieme informatie op zijn plek. Als dit niet bij jou past, stop dan nu alsjeblieft met lezen).

Ik voel mij genaaid.

Half maart onderging ik een achterwandcorrectie. Hierbij werd mijn vaginawand ingesneden en met zo’n tien hechtingen weer strakgetrokken en dichtgemaakt. Dus ja, ik voel mij met recht flink genaaid, geen pretje.

Hoe ik tot de noodzaak van een ‘kut’operatie kwam? Laat ik je terug in de tijd nemen.

Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen?

Vorig voorjaar was ik lekker aan het hardlopen door de uiterwaarden. Ik had het plan opgevat om, als ik mijn bakkerij verkocht zou hebben, mij helemaal toe te leggen op trailrunning, het hardlopen op onverharde paden door bos, berg, duin en waarom niet uiterwaarden. Ik was al een aantal maanden in training, steeds een stukje verder, een stukje harder. Ik voelde mij in mijn element, zo buiten in de natuur met niemand om rekening mee te houden, behalve mijzelf.

Op die bewuste lentedag kreeg ik opeens een heel apart gevoel in mijn bekkengebied, alsof er iets met spoed naar buiten wilde, en dan heb ik het niet over ontlasting, maar een grotere, meer drukkende massa. Wat?!? Ik stopte direct met hardlopen en wandelde naar huis. De volgende dag werd ik ongesteld, was dat dan de oorzaak van dat gekke gevoel? Mijn menstruatie is de laatste jaren echt geen feestje. Qua hoeveelheid bloed, slijm en wat dan niet meer er uit hoort te komen, maar ook die pijn. Oef, die pijn. Dat ik vroeger het belachelijk vond als meisjes niet met de gym konden meedoen, omdat ze ongesteld waren, dat neem ik nu terug. Man, je zou zo maar vanaf je eerste menstruatie door het leven moeten stappen in dit absoluut niet op deze klachten ingerichte wereld. Duizendmaal excuses.

Wat oefeningen en klaar

In ieder geval, na de menstruatie bleef mijn bekkenbodem niet okee aanvoelen. Dat drukkende gevoel bleef. Ik herkende dat van toen ik zwanger was van mijn jongste, alsof hij, met nog twee maanden te gaan, alvast zijn hoofd door mijn bekken wilde schroeven. Een afspraak bij de bekkenbodemfysiotherapeut was snel gemaakt. Een paar sessies en ik ben weer boven Jan, ging ik vanuit. Echter, de fysiotherapeut had slecht nieuws voor mij. De verzakkingen die ze waarnam waren van dusdanige aard dat wat oefenen geen zin hadden. Ondertussen vielen, door haar vragen, veel dingen op z’n plek. De heftige menstruatie, de pijn in onderrug en het gehele bekkengebied, de ‘zware’ benen, moeite met volledig legen van de endeldarm. Ik had die klachten al jáááren, maar gooide het altijd op vermoeidheid van de lange werkdagen in de bakkerij en dacht er verder niet over na. Ze verwees mij door naar de gyneacoloog. ‘Kutzooi’ ging er door mijn hoofd. Operatie noodzakelijk, nee toch???

Achterwandverzakking

Zoals de moderne mens dat doet, zocht ik op internet naar wat een achterwandverzakking precies is en wat de chirurgische ingreep inhield. Een achterwandcorrectie is noodzakelijk als de achterwand van de vagina, je weet wel, die ingang naar de baarmoeder, de tunnel der liefde, dat gat waar die kinderen uitgeperst worden, slap geworden is. Dat slap worden kan verschillende redenen hebben, bijvoorbeeld door vaginale bevallingen, veel staan, zwaar tillen, hormonale verschuivingen in de (peri-) menopauze. Laat ik die vier precies allemaal kunnen aftikken. Oh ja, dat was ik bijna vergeten: aanleg speelt ook een rol. Door het slapper worden van de achterwand kan de endeldarm zich tegen de wand aandrukken en daar ruimte in nemen. Er ontstaat een bobbel in de achterwand, bij een ernstige verzakking zakt die bobbel lager en lager. Ik noem het zelf een zwanenhals in de endeldarm, daar komt het ongeveer wel op neer.

Kijkdoos kijken

Na een leuke, actieve gezinsvakantie in Noorwegen kon ik eindelijk naar de gynaecoloog. ‘Kijk je nooit naar je vulva?’ vroeg hij. De verzakking was namelijk heel duidelijk zichtbaar. Nou nee, ik zit niet elke dag naar mijn kijkdoos te kijken, als dat je vraag is. En hoe weet ik wat normaal is? Iedereen is toch anders, ook daar beneden. De gynaecoloog ging op verder onderzoek uit. Een vaginale echo bracht een cyste aan de linkereierstok aan het licht. Ik was daar niet verbaasd over, aangezien ik twintig jaar geleden ook een cyste aan dezelfde eierstok had laten verwijderen. Een terugkerend fenomeen in mijn buikholte. Hij stelde voor de eierstok en cyste te verwijderen, omdat deze bij elke menstruatie groeide. Inmiddels was de cyste de maat van een flinke citroen, je weet wel, zoals in een kookprogramma op televisie, waarvan je denkt, tjonge da’s een flinke citroen. Die dus. Alles wat extra ruimte inneemt, drukt ook op de bekkenbodem.

De ingrepen

We bespraken de ingrepen: een achterwandcorrectie waarbij zoals eerder geschreven de vaginawand ingesneden wordt. Er wordt weefsel verwijderd en alles wordt strak getrokken. Daardoor wordt de endeldarm weer op zijn plaats geduwd en is die knik in het poepkanaal weg. De verschillende lagen van de vaginawand worden met oplosbare hechtingen dichtgemaakt en dat is het. Appeltje eitje. Tegelijkertijd fabriceert hij mijn vulva en vagina tot een wat strakker formaat, ohlala, een tweede jeugd voor mijn yoni! De eierstok met cyste kan met een buikoperatie weggehaald worden, tenzij de buikoperatie van twintig jaar geleden een ravage aan littekenweefsel en verklevingen heeft achtergelaten. Dan is misschien een horizontale incisie over de buik nodig.

Ik geloofde het allemaal wel. Wat ik belangrijk vond om te weten, wat kan er na de operatie nog. Kan ik mijn dagelijkse werk en hobby’s oppakken? Rennen, fietsen, zwemmen, seks, crossfit? Dat laatste, daar had de gynaecoloog ernstige bedenkingen bij. Zwaar tillen is namelijk funest voor een zwakke bekkenbodem. ‘Hee, maar na die operatie is het daaronder toch weer in orde?’ Daar moest ik niet vanuit gaan, het zou een aandachtsgebied blijven. Maximaal 10 kilo tillen, dat is het. Anders zou hij mij veel te snel weer terug op de operatietafel zien… De eerste 6 weken was nog net geen volledige bedrust voorgeschreven.

Ergens februari/maart zou ik geopereerd worden. Ik kon niet wachten! De klachten werden alleen maar erger, zou dat in recht evenredig verband staan met de toegenomen aantal werkuren in de bakkerij? Ik noem maar wat. Tijdens mijn menstruatie waren de klachten het heftigst. Ik probeerde zo min mogelijk statisch werk te doen, deeg uitrollen op de werkbank was echt slopend om maar een voorbeeld te geven. Wat was ik blij dat ik allang had besloten de bakkerij van de hand te doen. Ik verlangde naar het moment van overdracht. Geen12 uur of meer per dag op mijn benen staan, geen constante werkdruk. Dat harde werken, die lange werkdagen was mijn eigen keuze. Maar soms als ondernemer heb je weinig keuze… of wel? Dat de eindstreep steeds dichterbij kwam hield mij letterlijk op de been.

Het mes er in

Wat een heerlijkheid om zonder bedrijf, zonder verplichtingen onder het mes te gaan. Zo ervoer ik de dagen voor de operatie. Ik was net terug van de Camino Portugues (waar mijn fysieke klachten ruim binnen de perken bleven) en had nog een paar dagen om te lummelen. Met een fit en uitgerust lijf en vooral een rustig hoofd lag ik in het ziekenhuis, klaar voor de narcose. De gynaecoloog nam met mij door wat hij ging doen, just to be sure. Doe maar, jongen! Na ruim tweeënhalf uur kwam ik bij op de uitslaapkamer. Dromend van de Camino in Portugal, met ‘Waves of Mutilation’ van de Pixies als achtergrondmuziek. Waarom kreeg ik een perenijsje? Mijn amandelen zijn toch niet verwijderen? Nog wazig van de narcose begon ik te twijfelen. Ik probeerde onder het laken te kijken, ja ik zag echt pleisters op mijn buik. Daar is in ieder geval iets gedaan. Ik gleed weg in niemandsland.

Rustig aan

Pijnstillers hielpen mij de nacht door, veel slapen werd het niet. De volgende dag mocht ik naar huis, mits ik zelfstandig, zonder katheter kon plassen. Ik dronk water als een malle, want ik wilde maar wat graag weg. ’s Middags kwam mijn man mij ophalen. Met een slakkengangetje kroop de auto over de weg, zoveel mogelijk hobbels en kuilen ontwijkend. Thuis installeerde ik mij op de bank, met water, thee, boeken, puzzelboek binnen handbereik. De strippen paracetamol lagen het dichtstbij, want die had ik het hardst nodig. De pijn kwam in alle hevigheid terug door alle bewegingen vanaf het moment dat ik het ziekenhuisbed verliet.

Een paar dagen na de operatie snakte ik naar frisse lucht. Heel voorzichtig schuifelde ik door het speeltuintje vlakbij mijn huis. 4 minuten was voldoende voor die eerste keer. Ik was van plan het ECHT heel rustig aan te doen. Het ‘commanderen’ van mijn huisgenoten om mij te voorzien van alle gemakken die ik wenste ging mij vrij makkelijk af.

Frustratie

Langzaamaan breidde ik mijn wandelingetjes uit. Ik moest wel, boeken lezen al liggend op de bank is leuk en ontspannend, maar de behoefte naar beweging was onhoudbaar. Soms nam de frustratie de overhand, ‘kutzooi!’ en dan was het nodig om te relativeren. Wat is nu 6 weken bankliggen? Geniet en neem de tijd om te herstellen.

Ik ben supertrots op mijzelf dat ik een paar dagen geleden mijn fysieke inspanningen terugschroefde. De dag ervoor iets te veel gedaan en dat voelde ik. Normaal gesproken zou ik het naast mij neerleggen, maar nee, deze keer niet. Ik deed het een stuk rustiger aan en dat hielp. Dit klinkt heel simpel, maar geloof mij, voor mij is dit echt heel wat.

Ignorance is bliss

Wat wel een beetje dom was van mij, zoveel tijd om handen en ‘niets’ te doen leidt tot rare acties. Ik zocht op het internet naar oplosbare hechtingen in de vagina. Hoe lang duurt dat eigenlijk? Om je het antwoord niet zelf te laten opzoeken: zo’n 4-6 weken heb ik een wirwar aan hechtingen in mijn tunnel der liefde, of wat nu misschien meer lijkt op een boobytrap uit de Vietnam oorlog. Je weet wel, van Tour of Duty, zo’n kuil met van die bamboestokken waar je invalt en dan gespiest wordt. Nee, daar wil je je liefdesknuppel zeker niet insteken! Mag ook nog niet van de dokter. In ieder geval, dat antwoord was duidelijk. Toen kreeg ik het helder idee om de laparoscopie op te zoeken. Hoe doen ze dat, die cyste en eierstok via kleine sneetjes in de buikwand verwijderen? Een animatiefilmpje liet het allemaal zien.

Ja, en daar had ik moeten stoppen, maar nee. Ik ging op zoek naar een achterwandcorrectie. YouTube gaf me een video in fullcolour, met een echte mevrouw in de stijgbeugels, die precies dezelfde operatie onderging als ik had gehad. Oh mijn hemel, ik was heel blij dat ik dit niet van te voren had bekeken. Het voelde heel fout, dat vooral, dat ik in haar vagina aan het loeren was. Daarbij voelde ik de pijn weer (van na de operatie) en het feit dat ik de handen van de gynaecoloog (iemand moet het doen) zo bezig zag… het voelde alsof iemand ongewenst mij betastte. Yikes. En dat was pas het losmaken en wegbranden van het weefsel. Daarna kwamen de hechtingen… die heel strak aangetrokken werden. Auw! Drie lagen weefsel gehecht. Die chirurg op YouTube had er een oerwoud achtergelaten. Waarschijnlijk heel netjes, zoals het hoort. Vol afschuw wilde ik wel twintig keer het filmpje stopzetten, maar ja, net als een ongeluk langs de weg, je blijft kijken hè.

Echt heel rustig aan

Een positief effect van het zien van de operatie dat ik het echt heel rustig aan doe. Dit wil ik nooit meer! Kutzooi.

Het is nog kort na de operatie, maar de gynaecoloog was tevreden over zijn uitvoering. Ik heb een ‘before and after’ foto en ja, het is een mooi kunstwerkje geworden 🙂 Nee, ik laat het niet zien. Wat mij betreft, ik moet verder herstellen, mijn dagelijkse dingen oppakken, wil ik iets over het resultaat kunnen zeggen. Die hechtingen zijn nog gemeen aanwezig. In ieder geval gaat het poepen weer van een leien dakje!

Gooi het op tafel

Als je tot hier bent gekomen, bravo! Mocht je dit teveel informatie vinden, ik vond het in het begin gênant om over mijn achterwandverzakking te praten. Het is toch in een heel intiem gebied. MAAR aan de andere kant, het is ook gewoon een lichaamsdeel. Iedereen die mij persoonlijk kent, weet dat ik over alles praat, dus het voelde voor mij niet eigen om zo moeilijk te doen. Op een gegeven moment heb ik mijn schroom en schaamte overboord gegooid en noemde ik de dingen bij hun naam. Open en eerlijk, niet noodzakelijk bloot.

Op naar herstel!